Zasiedzenie jest jednym ze sposobów nabycia prawa własności nieruchomości lub rzeczy ruchomych przez posiadacza, który nie jest jej właścicielem. Polega na tym, że po upływie czasu określonego w ustawie posiadacz ten staje się z mocy prawa podmiotem wykonywanego przez siebie prawa.
Przesłankami zasiedzenia nieruchomości jest jej samoistne posiadanie przez okres 20 lat w przypadku dobrej wiary i 30 lat w przypadku jej braku.
Czym jest posiadanie samoistne?
Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Aby posiadanie cudzej rzeczy było uznane za samoistne (a więc wywołujące skutek prawny zasiedzenia) nie może ograniczać się jedynie do wewnętrznego przekonania posiadacza lecz musi być dostrzegalnym z zewnątrz postępowaniem z rzeczą jak właściciel (np. opłacanie podatków, posiadanie kluczy, rozporządzenie nieruchomością, samodzielne dokonywanie czynności zwykłego zarządu i przekraczających taki zarząd, występowanie jako właściciel przed organami i instytucjami).
W sprawach o zasiedzenie zastosowanie ma domniemanie samoistności posiadania, którego konsekwencją jest to, że władającego rzeczą obciąża jedynie ciężar dowodu faktu władania tą rzeczą. W razie jego wykazania nie musi on wykazywać innych faktów potwierdzających wolę posiadania rzeczy jak właściciel.
Pojęcie dobrej wiary
Dobra wiara określana jest jako stan psychiczny polegający na błędnym, ale usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu o istnieniu prawa lub stosunku prawnego. Tutaj również mamy do czynienia z domniemaniem – istnienia dobrej wiary (w art. 7 kodeksu cywilnego).
Ciągłość posiadania
W tym przypadku ustawodawca także wprowadza domniemanie. Jest to domniemanie ciągłości posiadania, które działa na tej samej zasadzie co domniemanie dobrej wiary. Do wykazania nieprzerwanego posiadania wystarczy wykazać fakt jego nabycia oraz fakt, że wciąż jest się posiadaczem. Na podstawie art. 340 k.c. sąd może przyjąć ciągłość posiadania pomiędzy tymi dwoma momentami.
Stwierdzenie zasiedzenia
Na skutek zasiedzenia posiadacz nabywa własność nieruchomości z mocy prawa po upływie wskazanego w art. 172 k.c. okresu posiadania. Stwierdzenie zasiedzenia następuje w postępowaniu nieprocesowym. Postanowienie sądu w takim wypadku ma charakter deklaratoryjny, stwierdzające zasiedzenie w określonej dacie.
Stwierdzenie zasiedzenia udziału w nieruchomości
Od wielu lat w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się możliwość zasiedzenia udziału w nieruchomości pod warunkiem spełnienia szczególnych wymogów, tj. zamanifestowania woli posiadania określonych udziałów w nieruchomości także względem pozostałych współwłaścicieli.
Warto wspomnieć, że w sprawie o zasiedzenie nieruchomości skorzystanie z pomocy profesjonalisty może okazać się kluczowe dla pozytywnego wyniku sprawy. Profesjonalista pomoże ocenić szanse na osiągnięcie pozytywnego wyniku sprawy oraz opracuje właściwą strategię działania.
Spotkanie w Kancelarii można umówić:
- telefonicznie – dzwoniąc pod numer: 665-855-111
- mailowo – wysyłając wiadomość na: kancelaria@dlugoleka-adwokat.pl